Een tijd geleden kreeg ik deze brief van een meisje dat met tranen in haar ogen de volgende hartenkreet liet horen…
Dierbare broeder in Christus, ik schrijf je omdat ik hoop dat mijn getuigenis een hulp mag zijn voor alle meisjes die zich geroepen voelen tot het religieuze leven. Ik ben twintig jaar en ondanks mijn leeftijd heb ik het leven leren beminnen als een geschenk van de Heer. Wanneer ik alles opnieuw zou mogen doen, zou ik ieder ogenblik evenzo beleven. Als twaalfjarige begon ik, bijna per toeval, een slotklooster te bezoeken. Ik leerde daar Christus en zijn Kerk te beminnen met een onmetelijke liefde. Van jongs af dacht ik er om op een dag aan mijn leven aan Christus te geven […] in een huis dat ik altijd als het ‘mijne’ beschouwde oftewel: een klooster van mijn geliefde Orde. Het is niet nodig te schrijven dat mijn ouders nooit toestemming heb gegeven. Daarom heb ik met groot verlangen uitgezien naar mijn achttiende verjaardag zodat ik zou kunnen intreden. Terwijl iedereen bezig was met de voorbereidingen voor mijn verjaarsfeest bereidde ik mijn ziel in het geheim voor om haar aan haar geliefde Bruidegom weg te schenken.
Enkele maanden na mijn verjaardag vertrok ik. Mijn ouders vertelde ik dat het deze keer om een retraite ging die anders was dan de anderen en die misschien twee maanden zou duren... Aldus begon ik mijn weg onder leiding van heilige zusters, trouw aan de Orde en de Regel, vrouwen die hun leven zouden geven om trouw te kunnen blijven aan hun geloften. In mijn ziel was een vreugde die, zo dacht ik, niemand me zou kunnen ontnemen. Natuurlijk zouden er moeilijke momenten komen, maar die zouden er ook zijn in de liefde tussen man en vrouw.
Tamelijk snel merkten mijn ouders dat dit een retraite zou worden zonder terugkeer. Diep bedroefd kwamen ze mij opzoeken. Ze waren wanhopig en smeekten mij met tranen in hun ogen terug te komen… Ik ging naar huis in de hoop snel terug te kunnen keren. En inderdaad, zo liep het ook. Na een paar maanden ging ik terug naar het slotklooster van mijn geliefde Orde, de Clarissen van de Onbevlekte Ontvangenis. Nooit in mijn leven heb ik zo’n grote vreugde ervaren. Ook al leefde ik achter die tralies; ik voelde me vrij. Het is misschien moeilijk te geloven, maar het was echt zo. Het was voor mij de voorhof van het Paradijs.
Nog steeds zou ik alles achterlaten om voorgoed terug te kunnen gaan naar het klooster. Ik schrijf je met tranen in mijn ogen en een vermorzeld hart. Ik smeek je iedereen aan te sporen niet de weg van toewijding aan Christus te verlaten, want – geloof me – je sterft daadwerkelijk. Momenteel ben ik verloofd, ik woon in rijke familie, ik studeer en het ontbreekt me aan niet… niettemin zeg ik je dat ik alle mis, ik zou mijn leven willen geven om een paar jaar terug te willen, maar dat is helaas onmogelijk en vanuit deze situatie voort te gaan in de hoop minstens dit grote geluk te hebben gekend.
Ik bid u, in naam van Christus en de Allerheiligste Maagd, doe al het mogelijke en help en bemoedig al degenen die verleidt worden om deze weg te verlaten. Zeg hen dat de ware vreugde enkel te vinden is op de weg die Christus voor ons heeft weggelegd. Dank je voor je blog.
Liefste dochter in Christus,
Ik dank je voor je getuigenis. Ik denk dat ze erg nuttig kan zijn voor degenen die nog in onzekerheid verkeren over de vraag tot welke levensstaat ze geroepen worden.
In jouw brief proefde ik echter enige ontmoediging. Mijn liefste, iedere Christen moet zijn hoop stellen op God de Heer en zich door niets laten ontmoedigen. In jouw ziel moet de geestelijke vreugde altijd woonplaats kunnen vinden. Daarom, houdt moed! Ook al kan de situatie je zwaar vallen: blijf hopen tegen alle hoop in. Ben je er zeker van dat je niet alsnog het religieuze leven bij Clarissen kunt omarmen of bij een andere kloosterorde? En wat als God wil dat jij de nieuwe Marie-Azélie Guérin (de moeder van de heilige Theresia van Lisieux) wordt? Hoe het ook moge zijn, je mag niet de rest van je leven doorbrengen in tranen. Vertrouw jezelf toe aan de Middelares van alle genade en je zult zien dat er een uitkomst gevonden zal worden.
Als je me in de toekomst nog een keer schrijft, hoop ik met heel mijn hart dat jouw ziel vervuld zal zijn met blijdschap en geestelijke vreugde. Ik hecht erg aan de eeuwige redding van je ziel. Dat je van de gekruisigde Christus deze rijkelijke beloning mag ontvangen! Vertrouw altijd op Jezus en Maria.
Ik moedig je aan om Gods wil in je leven te volbrengen en groet je broederlijk in Cordis Matris,
Cordialiter
